Από τον Παναγιώτη Χριστόπουλο
Από τη «Μόνα Λίζα» στην «Κραυγή» και από τα κάστρα της Σκωτίας στις ταινίες του Τζέιμς Μποντ, αυτές είναι οι πιο συναρπαστικές ιστορίες κλοπής διάσημων πινάκων στην Ιστορία. Μπροστά τους, η ιστορία της Εθνικής Πινακοθήκης μοιάζει μικροδιάρρηξη.
Γιατί μας συναρπάζουν τόσο πολύ οι κλοπές έργων τέχνης; Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να απαντήσει κανείς. Γιατί ο βαθμός δυσκολίας που αντιμετωπίζουν οι ληστές είναι ιδιαίτερος. Γιατί οι κλοπές γίνονται συνήθως χωρίς βία. Γιατί το κάθε κλαπέν αντικείμενο έχει τεράστια αξία. Και, βεβαίως, για την ομορφιά του. Αλλά οι λόγοι δεν τελειώνουν εκεί. Σε αντίθεση με τη ληστεία μιας τράπεζας, όπου τα λάφυρα –τα χαρτονομίσματα- εξαφανίζονται σχεδόν αμέσως στο διψασμένο χωνί της αγοράς, ένας πίνακας κάποιου διάσημου ζωγράφου ταξιδεύει αυτούσιος από τα χέρια του ληστή σ' αυτά του κλεπταποδόχου, στη συνέχεια στου διακινητή και τέλος στου αγοραστή, προσθέτοντας συνεχώς νέα κεφάλαια στην περιπέτεια. Ή, ακόμη καλύτερα, ο ίδιος ο ληστής είναι και ο τελικός αποδέκτης. Εξαιτίας της τεράστιας δυσκολίας να διακινήσει κανείς ένα τέτοιο αντικείμενο, τις περισσότερες φορές οι ληστές ζητούν λύτρα για να επιστρέψουν τους πίνακες που αφαίρεσαν ή... τους κρατούν για τις προσωπικές τους συλλογές...